بیست و سوم

امسال به اندازه سال های قبل و قبل تر خوشحال نیستم به هزارویک دلیل.. تو 96 کلا مسیر زندگیم عوض شد. ناخواسته از اهدافم دور شدم، خبرای عجیب زیادی شنیدم، تحت تاثیر زیاد قرار گرفتم، زیاااد غر زدم، شاید ناسپاسی هم کردم.. با کلی ادمای جدید اشنا شدم و دوست پیداکردم و از هرکدوشون یه درسی گرفتم، این وسطا عاشق هم شدم حتی!

انگار همین دیروز بود 96 تحویل شد و دوتا ارزو کردم.. شاید ارزوهام با ترس قاطی شده بود و که اونطور که میخواستم محقق نشدن.. اما ارزو میکنم 97 بهتر بشه برام.. برای همه.. برای هرکسی که خالصه..دلش زلاله.. شیله پیله نداره..

اگه احیانا کسی هم از اینجا رد میشه سال نوش مبارک باشه

بیست و دوم

شخصیت مستقل و درون گرا رو بیشتر دوست دارم از شخصیت شلوغ و پرهیاهو... دلم میخواد از این تنشم کم بشه و برگردم به روزای قبلی .. چرا اینطوری شد آخه.. 

بیست و یکم

محیط چقدر رو آدم میتونه تاثیر بذاره ؟

قبلنا میگفتم به ادمش وابسته اس، گل نیلوفر تو مرداب رشد میکنه و ...

ولی کم کم میبینم نه انگار زیادم این طور نیست، تو طولانی مدت ناخوداگاهت هم عوض میشه و میشی مثل اونا

و این خیلی بده تو جمعی ناامید، یه نفر که حداقلش امیدش رو نگه داشته، همه بهش فاز منفی بدن و مانع پیشرفتش بشن.....

بیستم

از ناراحت بودن کسی خوشحال نمیشم ابدا، حتی اونی که بهم ضربه زده. ولی فهمیدم دنیا داره مکافاته یعنی چی

دیروز کسی که چندین سال پیش به زندگیمون ضربه زده بود، پسر جوونش فوت شد و یه نوه ده ماهه موند رو دستش.. دقیقا همون حس...

اصلا خوشحال نیستم ناراحتم نیستم، بی طرفم فقط دارم نگاه میکنم ولی واقعا دنیا داره مکافاته ...