مامان همیشه میگه دنیا اونقدری بزرگ هست که هرکسی به سهمش برسه، واسه همه جا هست و نباید آدم اونقدر حریص و بخیل باشه به داشته های دیگران.. این جمله وافعا آرامش بخشه.. اگه همه آدم ها به فهم این موضوع برسن دیگه هیچ کس برای درآوردن چشم بقیه تلاش نمیکنه هم خودش راحته هم طرف مقابل.. اون وقت میشه به خوشبختی و آرامش درونی رسید..
رسما شدم دانشجوی ارشد
هنوز سختی های این مقطع رو نچشیدم اما شنیدم که
ارشد سنگینه .. فعلا قرار شد آزمایشی برم چند وقت، ببینم هیچ دوست دارم اون
دانشگاه رو یا نه.. امیدوارم هرچی خیر و صلاحه پیش بیاد.
هنوز دارم
به اون شبی فکر میکنم که ازم خواسته شد همه شهرهای نزدیک رو بزنم و عمرم
رو پای کنکور به هدر ندم نمیدونم کار درستی کردم یا ...
نمیدونم چرا
هنوز نمیتونم از فکر دانشگاه های خوب بیام بیرون..شاید هم بحث غروره..هنوزم
فکر میکنم آبروم رفت و کم آوردم مخصوصا پیش اساتید و مشاور.. اونایی که
پایین تر بودن ظاهرا، وضعشون اوکی تر شد..
البته جای شکرش باقیه سراسری اونم روزانه اس اما خب چرا راضی نمیتونم بشم؟!... لذت رتبه 3 رقمی بودن رو نتونستم بچشم.
کاش یه نفر پیدا میشد و میگفت پردیس های تهران بهتره یا سراسری شهرستان؟!
آمار وبلاگم میگه بطور متوسط هرروز 2.3 نفر بازدید داره. انتظار بیجایی هست که بخوام بدونم اول کاری، کسی دنبالم میکنه یا نه ؟!!
خدایا ای کاش همیشه توفیق این رو داشته باشم قدر نعمتهایی که دادی رو بدونم و ناسپاس نشم. قدر حال خوب رو با گذروندن روزای بد میشه فهمید.. شکر به داده و نداده هات..
امیدوارم آرامش قبل طوفان نباشه فقط! :)
قبلا داشتن وبلاگ و وب نویسی برام جذابیتی نداشت هیچ وقت. ولی کم کم به این حس رسیدم شاید دوست دارم بعضی چیزا رو بنویسم هرچندساده هرچند ابتدایی هرچند پیش پا افتاده .. تو اینستا که همه دوست و آشنا هستن و خیلی حرفا رو نمیشه گفت. بگی هم علامت سوال میشه براشون.. حداقل اینجا کسی نمیدونه کی هستی.. گرچه همه ما ادم ها مثل همیم و دلتنگی ها و روزمرگی ها و علایق و تفکرات در کل مشابهی داریم اما هیچ وقت دوست نداریم بروز بدیم که مبادا فکر کنن ساده لوحیم با این کارا!
قبلا ها فکر میکردم سکوت برای آدما خوبه، تازگیا فهمیدم انگار شلوغ کاری هم بد نیست داد و فریاد بزنی از روزمرگی هات بگی و جار بزنی.. اما راستش هنوزم سکوت و بی خبری و بودن های گاه به گاه ها رو بیشتر ترجیح میدم اما نمیذارن آدم خودش باشه!!!
اینستا جای خوبی میتونه باشه اما همیشه ترسیدم از داشته هام از روزمرگی هام از خوراکی ها از سفرها از شادی ها توش بنویسم..شاید تو اون لحظه ای که من اون نعمت رو دارم یکی واسه چندثانیه واسه داشتن اون حس خوب هرچند ساده دلش بلرزه و من از این می ترسم و نمیخوام کسی غمگین بشه..
نمیدونم درسته یا ...
برنامه هایی که آدم تو زندگی برای خودش میذاره، همیشه اتفاق نمیفته شاید خیر و صلاحی توی اتفاق نیفتادنش باشه ولی بعضی هاش تا مدت ها فراموش نمیشن و میشن یه بغض همیشگی ... البته مرور زمان هم موثره تو کم رنگیش
توی همین شرایطِ نشدن و روزهای سخت آدم یاد میگیره که همیشه هیچ چیزی رو حق مسلم فرض نکنه و دیگه وابسته به چیزی یا منبعی نباشه. چون اگه یه لحظه اون تکیه گاه نباشه تو هم فرومیریزی پس یاد میگیری و تجربه ت بیشتر میشه..اینجاش شیرینه و حس خوبی داره .
یه حس تناقض..یادگرفتنه خیلی خوبه، سختی ها آدم رو عمیق تر میکنه، درونی تر میکنه و ادم کم کم یه برند، یه حس خلوت درون، یه گنج درون پیدا میکنه و اینجاش منحصر بفرده که هیچ موجود دیگه ای تو جهان این حس رو نداشته، اگه هم داشته شاید نوعش فرق داشته .
