دوم

برنامه هایی که آدم تو زندگی برای خودش میذاره، همیشه اتفاق نمیفته شاید خیر و صلاحی توی اتفاق نیفتادنش باشه ولی بعضی هاش تا مدت ها فراموش نمیشن و میشن یه بغض همیشگی ... البته مرور زمان هم موثره تو کم رنگیش

توی همین شرایطِ نشدن و روزهای سخت آدم یاد میگیره که همیشه هیچ چیزی رو حق مسلم فرض نکنه و دیگه وابسته به چیزی یا منبعی نباشه. چون اگه یه لحظه اون تکیه گاه نباشه تو هم فرومیریزی پس یاد میگیری و تجربه ت بیشتر میشه..اینجاش شیرینه و حس خوبی داره .

یه حس تناقض..یادگرفتنه خیلی خوبه، سختی ها آدم رو عمیق تر میکنه، درونی تر میکنه و ادم کم کم یه برند، یه حس خلوت درون، یه گنج درون پیدا میکنه و اینجاش منحصر بفرده که هیچ موجود دیگه ای تو جهان این حس رو نداشته، اگه هم داشته شاید نوعش فرق داشته .