پنجم

خدا رو شکر ارشد روزانه قبول شدم اما خب تهران نشد. یه شهر نزدیک دیگه شد

حالا مرددم برم ارشدم رو بخونم یا دوسال محرومیت روزانه رو تحمل کنم..

کاش اون روز اخر انتخاب دانشگاه منطقی فکر نمیکردم و حرف احساسم که میگفت یک سال بخونی عملکردت بهتر میشه رو نادیده نمیگرفتم.. من سه رقمی بودم ولی خب نشد که نشد

نمیدونم اگه در ادامه منطقی تصمیم بگیرم تا اخر عمر میتونم با وجدان راحت از اینکه صدای احساسم رو نشنیده گرفتم زندگی کنم؟ ارزش داشت دانشگاه غیر تهران بخونم؟

تو زندگی یه چیزایی هست که ادم از پشتش خبر نداره.. اون جمله معروف چه بسا که فکر میکنید برای شما بداست اما در واقع خیری توش هست.. امیدوارم پشیمون نشم

اینجاست که بحث توکل پیش میاد.. خدایا اونقدر دلم رو قرص کن که فقط به خودت توکل کنم و روپای خودم بایستم. دلم نمیخواد این همه زحمت رو به باد بدم..