سوم
قبلا داشتن وبلاگ و وب نویسی برام جذابیتی نداشت هیچ وقت. ولی کم کم به این حس رسیدم شاید دوست دارم بعضی چیزا رو بنویسم هرچندساده هرچند ابتدایی هرچند پیش پا افتاده .. تو اینستا که همه دوست و آشنا هستن و خیلی حرفا رو نمیشه گفت. بگی هم علامت سوال میشه براشون.. حداقل اینجا کسی نمیدونه کی هستی.. گرچه همه ما ادم ها مثل همیم و دلتنگی ها و روزمرگی ها و علایق و تفکرات در کل مشابهی داریم اما هیچ وقت دوست نداریم بروز بدیم که مبادا فکر کنن ساده لوحیم با این کارا!
قبلا ها فکر میکردم سکوت برای آدما خوبه، تازگیا فهمیدم انگار شلوغ کاری هم بد نیست داد و فریاد بزنی از روزمرگی هات بگی و جار بزنی.. اما راستش هنوزم سکوت و بی خبری و بودن های گاه به گاه ها رو بیشتر ترجیح میدم اما نمیذارن آدم خودش باشه!!!
اینستا جای خوبی میتونه باشه اما همیشه ترسیدم از داشته هام از روزمرگی هام از خوراکی ها از سفرها از شادی ها توش بنویسم..شاید تو اون لحظه ای که من اون نعمت رو دارم یکی واسه چندثانیه واسه داشتن اون حس خوب هرچند ساده دلش بلرزه و من از این می ترسم و نمیخوام کسی غمگین بشه..
نمیدونم درسته یا ...
