یازدهم

هیچ وقت ادمی نبودم که از غصه ها بگه ، دردها بگه، ناراضی باشه از زندگی، همیشه درد رو به عنوان درس می دیدم. اما گاها بعد یه مدت طولانی ادم میبینه دیگه تحمل نداره.. میزنه به جاده خاکی... این دوره دست ادم نیست. یه دورانی داره زمان باید بگذره تا اون ادمه بتونه برا خودش هضم کنه باهاش کنار بیاد..

شاید احتیاج داره به کسی که بیاد دلداری بده... دوست داره خدا در هیبت انسان ظاهر بشه بیاد بغلش کنه بگه نگران نباش همه چی درست میشه..همونی میشه که تو میخوای..

*اگه کسی اینجا رو میخونه باید بگم ببخش .. اینجا رو به عنوان درد و دل درست کردم. نوشتن حرفایی که نمیشه به کسی گفت.. اینجا میتونم خودم باشم.. گاه و بیگاه..وقتی دلم پره مینویسم.

قسم به روزی که دلت را می شکنند و جز خدایت مرحمی نیست...